Ալբերտո Մորավիայի «Չոչարա» («Երկու կին») վեպը՝ առաջին անգամ հրատարակվել է 1957 թվականին, որը ներկայացնում է Իտալիայի կյանքը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ։ Պատմությունը մի այրի կնոջ և նրա դեռահաս դստեր մասին է, երբ նրանք փախչում են Հռոմի ռմբակոծություններից և ապաստան փնտրում գյուղական վայրերում: Վեպը խորապես խորանում է պատերազմի սարսափների մեջ՝ ուսումնասիրելով մարդկային ողբերգության, բարոյական քայքայման և գոյատևման թեմաները: Մորավիան վարպետորեն անդրադառնում է ինչպես սոցիալական, այնպես էլ հոգեբանական հարթություններին, լույս սփռելով այն բանի վրա, թե ինչպես է պատերազմը ազդում անհատների և համայնքների վրա: